سالهاست پلاستیک را به عنوان ابزاری برای بیان در آثارم بویژه در حوزه هنر محیطی استفاده می کنم. ماده ای برگرفته ازطبیعت اما نه از جنس آن . مخلوقی بشری که طبیعت بر خلاف ذاتش، نمی تواند آن را در مسیر چرخه ی خود جای دهد .انسانهای پوشیده از پلاستیک به شکل ماهی، اشتراکی از عضویت انسان و دیگر موجودات در زنجیرۀ حیات و اشتراکی در منفعت و ضرر از حیات یا مرگ طبیعت، اشتراکی در تحمل درد و رنج یا توقعی بر ادامۀ حیات این چرخه.
” خواب یک پری ” ، اجرا چیدمانی است در ادامه ی مجموعه اجراهایم در طبیعت با عنوان ” زن – مرد – ماهی ” با این تفاوت که اینبار از فضای بسته ی گالری برای رسیدن به مفهوم اثر استفاده کرده ام. این اثر در دو مرحله و در دو مکان شکل گرفت.
…
مرحله ی اول : اصفهان – گالری اتاق آبی – هفتم دی ماه 1392- ساعت 17 تا 19:30
فضای گالری را با استفاده ازتجهیزاتی از قبیل فلش و سافت باکس ها به شکل آتلیه عکاسی در آوردیم. چیدمان شامل یک صندلی باحاشیه های طلایی ، کاغذ دیواری ، آکواریومی کوچک که در آن مفداری آب مانده و تیره، سنگهای خزه زده، پوسته ی بدن خرچنگ، ستاره دریایی، توتیای مرده و خشک شده و نیز ماهی سربریده با شکمی باز قرا داشت. از آکواریوم بوی لجن و ماهی متصاعدمیشد. در پشت صندلی، تلوزیونی رو به دیوار و بر خلاف جهت مخاطبان در حال پخش یک اسلایدشو از تصاویر گرفته شده ازاینترنت بود. تصاویری از اخبار محیط زیست در مورد خشک شدن دریاچه ها و تالاب ها و رودهای ایران، یکی پس از دیگری.
افکتهای صوتی خاصی بر مبنای تصاویر، کل فضا را پوشش میداد. شخصیت اصلی این اجرا، پری بودکه مانند دیگر “زن – ماهی ” های من ،سر تا پا پوشیده و پیچیده شده بود در پلاستیک. پلاستیکی سبز رنگ از جنس پلاستیک های زباله با تاجی بر سر و چشمانی بسته.در سمت دیگری از گالری ، خارج از محوطۀ چیدمان، سبدی پر از پلاستیک در کنار یک آینه قرار داشت. در بدو ورود بازدیدکنندگان، برگۀ راهنمایی در اختیارشان قرار می گرفت و از آنها خواسته می شد که پس از برقراری ارتباط بافضا و چیدمان، در ساخت این اثر تعاملی شرکت کرده و با استفاده از پلاستیک های موجود، فیگوری را بر اساس احساس و تفکر خود در محوطۀ چیدمان شکل دهند، تمام پروژه و واکنشهای مخاطبان در طول اجرا بوسیله تصویربرداری و عکاسی ثبت می شد.
تصاویری از روز اجرا – اصفهان ، گالری اتاق آبی – دی ماه 1392
مرحله ی دوم : اصفهان – موزه هنرهای معاصر – دوم بهمن تا دوم اسفند 1392
در این مرحله ، چیدمان بدون حضور پری و با تغییراتی اندک دوباره شکل گرفت. این بار آلبومی از معدود عکسهای منتخب (حدود23 عکس از میان 1200 عکس گرفته شده از اجرا در گالری اتاق آبی) تهیه و به چیدمان اضافه شد. بازدیدکنندگان روی صندلی در جای پری نشسته و آلبوم را ورق می زدند.
در مرحله ی اول، من فضای گالری را به فضای یک آتلیه عکاسی نزدیک کردم . فضایی که برای گرفتن عکسهایی روتوش شده در بهترین حالتهای ظاهری خود وارد آن میشویم تا تصاویری از ما ثبت شود و به یادگار بماند که ما را در زیباترین و بی نقص ترین شکل ظاهری نشان دهد ، با کمک حقه های نور و نرم افزار ( ادیت )، فارغ از واقعیت های پیرامون یا درونمان.
تلوزیون را پشت به پشت صندلی و مخاطبین و با فاصله ی اندکی از دیوار مقابلش قرار دادم تا تنها با پاسخ به حس کنجکاوی، بازدیدکنندگان متوجه تصاویر و پیوستن به مفاهیم آن شوند. تعداد بازدیدکنندگان در طول دو ساعت و نیم اجرا، بیش از پنجاه نفر بود اما تنها هفت نفر از آنها متوجه تصاویر تلوزیون شدند و به آن واکنش نشان دادند. نکته جالب این بود که هیچ کدام از این هفت نفر پلاستیکها را نپوشیده و در جلوی دوربین برای گرفتن فیگور حاضر نشدند.
جذابیت ظاهری پری و فضا، غرق شدن در ماجرای گرفتن فیگور ،تعارفات و نگرانی از آمدن جلوی دوربین، پرده بر حس کنجکاوی ها می کشید و مخاطبین را از شنیدن و دیدن مهمترین بخش مفهومی اثر بازمیداشت همانگونه که در ظواهر و روزمرگی زندگیمان غرق می شویم و با هزاران دلیل، خواسته یا ناخواسته، چشم بر بسیاری از واقعیت ها می بندیم، واقعیت هایی کوچک که می توانند مسیر انسانیت و زندگیمان را تغییر دهند یا وافعیت هایی بزرگ که مسیر نسل ها و حیات کره خاکیمان را تغییر می دهند.
تعدادی از تصاویر موجود در آلبوم
مرحله ی دوم اجرا – اصفهان، موزه هنرهای معاصر اسفند 1392
